Mijn medeleven met niet-menselijke dieren begon pas laat in mijn leven, lang nadat ik stopte met werken op een pluimveebedrijf waar ik was opgegroeid. Het begon allemaal toen een vriend me een video stuurde waarop de Taliban de hoofden van mensen afsneed. Ik was zo verontrust dat ik mijn vriend vroeg mij zulke video's niet te sturen. Hij antwoordde "gwe nga osala bano" - wat betekent "hoe komt het dat je ook anderen afslacht?" Ik vroeg hem "welke anderen?" en hij antwoordde "kippen." Ik deed zijn opmerking af als lachwekkend, tot ik op een dag een kip aan het slachten was, en terwijl ik hun kop eraf haalde, hun bloed op mijn voet vloeide. Op dat moment hoopte ik dat ik nooit zo zou sterven. En plotseling verscheen er een verklaring van dezelfde vriend die me de video's stuurde: "Dus je wilt niet sterven zoals je kippen doodt, maar je speelt voor God door levende wezens al op dezelfde manier te doden waarin je niet wilt sterven.” Ik voelde ineens een verband tussen het nemen van een kippenleven en het nemen van een mensenleven. Dat was mijn laatste slachting. Ik werd echter niet meteen veganist omdat ik bleef eten wat anderen slachtten. Maar ik begon verbanden te leggen tussen dierlijke producten en lijden, ik begon het leven van niet-menselijke dieren net zo te waarderen als mensen. Sinds 2018 leef ik een veganistische levensstijl en help ik anderen empathie en gerechtigheid te ontwikkelen voor onze niet-menselijke medebewoners van deze planeet.
https://podrskafoundation.org/